– Ja wiem, że jestem przystojny, ale porozmyślaj sobie nade mną kiedy indziej, bo teraz mamy ważniejsze rzeczy na głowie.
Dobiegł mnie ponownie, ten sarkastyczny syk Padalca. Odwróciłam swój pysk i zmierzyłam go morderczym spojrzeniem. Skierowałam się w stronę śnieżnej ściany, nawet na chwilę nie przestając ciskać w niego gromami, na co basior zaśmiał się jeszcze raz. W końcu oderwałam od niego swój nienawistny wzrok i popatrzyłam na to, co blokowało nam wyjście.
„Skoro mamy tutaj ogień, nie moglibyśmy tego stopić? Nie, przecież to ta parszywa magia, zapomniałam. Wątpię, by teraz przydała nam się do czegokolwiek innego niż do oświetlania tej cholernej groty. I do wkurzania mnie, oczywiście. Żadnej, choćby małej szczeliny tutaj nie ma… Ale…”, zastanawiając się tak w głowie, przyłożyłam swoją łapę do zimnej powierzchni, która, swoją drogą, była tak twarda jak lód. Przeszłam kilka kroków w lewo, wcale nie po to, by znaleźć się jeszcze dalej od Węża, choć to było miłym dodatkiem. Zastukałam parę razy pazurem w wyznaczone przez siebie miejsce i, chcąc nie chcąc, przyłożyłam do niej ucho.
– Proszę, kilka minut ze mną sam na sam, a ty już zaczynasz świrować. Nie wiedziałem, że jestem aż tak…
– Zamknij się, do cholery jasnej – warknęłam w jego stronę, przerywając tym samym jego kąśliwą uwagę, która nie była mi wcale do życia potrzebna. Ba! Była kompletnie zbędnym elementem mojej egzystencji! Gdyby się ją wycięło z jego parszywego pyska i wyrzuciła na stos gnoju, albo, lepiej, w siną, siną dal, jestem pewna, że pozbyłabym się kawałka tej zatruwającego mi prawidłowe i normalne funkcjonowanie w codziennym świecie układanki. Doprawdy…
O dziwo, Gad stulił wreszcie swoją jadaczkę. Lecz mogę się założyć, iż nie dlatego, że go o to poprosiłam (rozkazałam), bo w normalnym przypadku kłapałby jeszcze bardziej, ale dlatego, bo być może wyczuł w moim głosie tą nutkę, która mówi mu, że jeśli się nie zamknie, będzie musiał spędzić ze mną o wiele więcej czasu, niż pierwotnie planował.
– Czy ktoś z tej watahy miał jakich supersłuch, czy inne świństwo… – zastanowiłam się, zupełnie nie zauważając, iż wypowiadam to na głos. Gdy nic mi nie przyszło do głowy, cmoknęłam zdenerwowana i obróciłam głowę, przykładając do zimnej, śnieżnej ściany drugie ucho. Pech chciał, że teraz byłam skazana na oglądanie tej mordy, która w chwili obecnej wykrzywiała się w uśmieszku kpiącym, ale również pełnym politowania.
– No i co się głupio gapisz? – warknęłam zirytowana, patrząc mu wrogo w oczy. Ten tylko wzruszył beztrosko ramionami i powrócił do szukania jakiejś szczeliny w śniegu. Znów prychnęłam, kiedy wreszcie odlepiłam się od nieprzyjemnej struktury tego jeszcze-nie-lodu i odwróciłam się do niej tyłem, szukając sobie miejsca, gdzie mogłabym się spokojnie umościć.
– A ty co? – zapytał wilk, zauważając, że już z nim nie „współpracuję”.
– Pstro, zakuty łbie. Kiedy ty szukałeś… Właściwie nie wiem czego, ale jestem pewna, że czegoś bezsensownego i czegoś, co na bank nie pozwoli się nam wydostać, ja odkryłam, że ta cholerna ściana w tamtym miejscu jest cieńsza od reszty – oznajmiłam to jednocześnie dumnie jak i zgryźliwie, wskazując swoją łapą w miejsce, do którego wcześniej przylgnęłam. Choć miałam wrażenie, jakbym wytykała w tamtym momencie jego błędy, co nawet poprawiło mi odrobinę humor. – Kiedy kończy się postój? – zapytałam nagle, opuszczając kończynę, lecz nie stając na niej z moją dawną siłą. Dalej mnie cholernie bolała.
Na moje pytanie, basior tylko wzruszył ramionami.
– Nie wiem – odpowiedział prosto. Zbyt prosto.
– S-Słucham?! – zawołałam, wbijając w niego niedowierzający wzrok. – Jesteś deltą! Wiesz w ogóle o czym ja mówię?! D-E-L-T-Ą, do cholery!
– No i? – Znów ten lekceważący ton. Znowu te beztroskie opuszczenie barków. Moje prychnięcie zdawało się być tym najbardziej niedowierzającym, najbardziej rozgoryczonym oraz wypełnione większą dawką zniesmaczenia i złośliwości, niż te dotychczasowe.
– Czy ty jesteś niepoważny? – zapytałam, tym razem już spokojniej. – Być w takim miejscu w hierarchii i nie wiedzieć takich rzeczy…!
– A co, jesteś zazdrosna? – Wyszczerzył się podle. Jak on w ogóle…!
– Nie! – zaoponowałam szybko, patrząc hardo w jego stronę – Nie jestem, bo wiem, że użyłeś pewnie jakiś tanich sztuczek na Alfie, by sobie to stanowisko przywłaszczyć. Widać to z daleka, że nie zapracowałeś na to, skoro nie wiesz tak oczywistych rzeczy! – warknęłam w jego stronę, choć on zdawał się tym nie przejmować i ponownie uśmiechnął się, widocznie rad, że zdołał mnie tak rozzłościć.
– Ty też nie wiesz – skomentował złośliwie.
– Bo ja nie jestem…! Ych, pieprzyć to! – zawołałam donośnie – W każdym, cholernym razie… – zaczęłam, zaciskając mocno powieki i starając się znów nie denerwować, bo przysięgam, jak tak dalej pójdzie będę musiała siedzieć tutaj wdychając rozlaną stęchłą krew tego Gada, rozbryzganą po ścianach. – Po pewnym czasie wataha na pewno zacznie m n i e szukać… – zaczęłam, podkreślając dobitnie ostatni wyraz, co basior znów najwyraźniej miał zamiar skomentować, ale kontynuując, nie dałam mu znów tej szansy, dlatego szybko dodałam: – I prędzej czy później, będą musieli tędy przechodzić. Na bank ich usłyszymy, wtedy oni jakoś nam pomogą, swoimi czarami czy innym gównem, nieważne – skończywszy tłumaczenie, parsknęłam pod nosem.
– W takim razie, co robimy, księżniczko? – zapytał jadowicie, gdy w końcu znalazłam odpowiednie miejsce, na którym mogłabym spokojnie usiąść.
– „My”? JA teraz się położę i spróbuję Cię nie zabić, a co ty będziesz w tym czasie robił, to już mi koło nosa lata – odcięłam się z uśmieszkiem satysfakcji na pysku, po czym, jakby na potwierdzenie moich słów opadłam na ziemię, odwróciłam od niego wzrok i skierowałam go na moją łapę.
– Nie kłam, dobrze wiem, że przejmujesz się moim najmniejszym ruchem…
Ale nie słuchałam go. Cóż, przynajmniej próbowałam, bo w tamtej chwili całą swoją uwagę musiałam skupić na czymś innym, a nie przejmować się pieprzonym Padalcem, który nie potrafi siedzieć cicho. Tym tajemniczym „czymś”, co musiałam sprawdzić, była moja kończyna, przez którą właśnie od jakiegoś czasu przeszywają mnie gromy bólu.
Odwróciłam ją, poduszką do góry. Szczęście, że wybrałam miejsce blisko tego plugawego ognia, bo nie miałam najmniejszej ochoty teraz wstawać, a skaleczenie było tak zalane zaschniętą krwią, że ciężko było się tam czegokolwiek doszukać. Marszcząc lekko brwi z niesmakiem, pochyliłam bardziej łeb, w celu lepszego dopatrzenia się rany. O, była tam. Między dwoma poduszkami. Ale było coś, co mnie niepokoiło. Mianowicie wystająca, najwyraźniej, igiełka, jeśli się nie mylę.
„O, świetnie! Czyli to coś wbiło mi się w łapę i właśnie przez to cholerne wydarzenie teraz siedzę tu zamknięta? Najgłupszy powód moich męk jaki kiedykolwiek przyszło mi usłyszeć, naprawdę…”, prychnęłam w duchu.
– Ych, weź to ode mnie, to obrzydliwe – skomentował z niesmakiem Ventus, gdy pazurem leciuchno poruszyłam ciało obce, co spowodowało jeszcze większy ból, niźli bym się tego spodziewała, przez co na na chwilę zacisnęłam szczęki, lecz słysząc uwagę basiora, szybko je rozluźniłam.
„ – Przestań, do cholery! I ty się nazywasz basiorem? – „ zapytałam kpiąco w myślach, odgryzając mu się jednocześnie. „ – Patrz, widzisz? Widzisz? Widzisz tą krew? O! A tu jest kawałek mięsa! – „ zawołałam wrednie z lekkim uśmieszkiem na pysku, odsuwając trochę moją łapę na bok, chcąc by Ventus miał lepszy widok.
– Odejdź! Fuj, to obrzydliwe! Zwróciłbym jakbym mógł i to prosto na Ciebie! – krzyczał Fioletowy odsuwając się ode mnie jak najdalej mógł, co było teoretycznie niemożliwe, dlatego odwrócił szybko swój łeb, by nie patrzeć na moją ranę. „Tchórz”, przeleciało mi szybko przez głowę.
Dobra, może to nie wyglądało za ciekawie, ale bez przesady! Za to bolało jakby mi ktoś to rozrywał. Znowu próbowałam poruszyć jakoś tą igłą, jednak ponownie zakończyło się to fiaskiem, a z mojego gardła wydobył się cichy syk, który i tak rozniósł się po jaskini. Do cholery, tutaj byłoby słuchać głośno i wyraźnie nawet brzęczenie komara! Ale teraz nie tym powinnam się zajmować! Ych, muszę to wyciągnąć, ale to boli! Boli! Boli jak choler.a! Boli jak szlag! Założę się, że jakbym spróbowała to wyrwać jednym, szybkim ruchem, to wywołałabym kolejną lawinę, a moje gardło już by tego nie wytrzymało… Tak z innej beczki, to co to jest? To, że jakaś igła, to ja wiem. Widzę tylko małą część, więc dużo powiedzieć nie mogę… Biała, dość gruba… Nie, to kolec.
„Kolec? No, świetnie. Świetnie! Czyli nadepnęłam na jeża? Albo jeszcze gorzej – jeżozwierza. To by wyjaśniało, dlaczego to tak piecze! Zamknięta w jaskini, bez dostępu do jedzenia (chyba, że kanibalizm wchodzi w grę), z Padalcem w tym samym pomieszczeniu i z kilkunastocentymetrową igłą wbitą w łapę. Pięknie. O niczym innym nie marzyłam”.
– Ojoj, dziewczynka się zraniła? – zapytał ze sztuczną troską w głosie Gad, sepleniąc przy tym lekko. Zgromiłam go wzrokiem, podążając za jego głosem i zauważając, że on również postanowił się położyć. Cóż, wszystko byłoby fajnie, pięknie, tylko szkopuł tkwił w tym, że położył się zdecydowanie za blisko. Być może było to spowodowane tym, że ten parszywy ogień oświetlał tylko niewielką część groty, a może dla mnie odległość dwóch kilometrów byłaby dalej zbyt mała.
– Jeśli się nie zamkniesz, to zaraz Ty się zranisz – mruknęłam wrogo i powróciłam do wykonywanej czynności jaką było gapienie się w swoją łapę i kombinowanie co powinnam zrobić.
– Uważaj, bo już mnie ciarki przechodzą – zakpił, śmiejąc się przy tym wrednie. – Choć to wyjaśnia Twój wiedźmowaty skrzek, który wywołał lawinę.
– Też byś się wydarł, gdyby takie coś ci się wbiło w tą Twoją zjełczałą łapę. Choć jestem pewna, że wydałbyś z siebie bardziej coś w stylu pisku małej waderki. Zakładając, że wcześniej nie zemdlałbyś z bólu – odpyskowałam, przełykając ślinę i zwilżając zaschnięte gardło.
– Już nie rób z siebie takiej ofiary losu, którą jesteś – odparł basior, patrząc się na mnie wymownie. Ponownie zmusił mnie do podniesienia wzroku i zgromieniem go spojrzeniem. Lecz zaraz potem to j a mogłam zmienić swój wyraz pyska na pełny politowania, tak jak on zrobił to wcześniej.
– W takim razie ty już nie rób z siebie takiego idioty, którym jesteś.
I znów poczęłam wpatrywać się w swoją poduszkę.
Blade?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz