Od Basta

      Jasno. Zbyt jasno. Zdrzemnąć się na chwilę, tylko tyle. Czy to naprawdę tak wiele? Pomimo, iż magia ciepła ogrzewała mnie "od wewnątrz", białe świństwo nie miało zamiaru mnie omijać. Zniesmaczony, musiałem strzepnąć zależały śnieg z futra. Drzemka miała przykryć natarczywe uczucie głodu. Przez tą całą klątwę nawet nie miałem jak polować! Nie chciałem powtórzyć rozrywki z ostatniego miesiąca. Teraz musiałem się zaspokajać tymi małymi szkodnikami, czmychającymi prosto pod warstwę zlodowaciałego puchu. Serdecznie mam ich dość, mój nos zresztą też. Niezaprzeczenie łatwiej by było polować z kimś. Najłatwiej z paroma "ktosiami". Teraz nie mam zbyt dużego wyboru. Idąc wciąż na wschód, omijałem dokładnie każdy ślad należący do moich pobratymców. Mogłem nie mieć szczęścia.
  Mogły uznać, że skoro naruszyłem ich terytorium to można na mnie zapolować. To nie byłoby miłe. Ani przyjemne - przynajmniej dla nich.
  Ale cóż, kolejna sfora, gdzieś błądziła przede mną. W ich zapachach było coś dziwnego. Równie dobrze mógłbym tropić sporego rozmiaru ofiary. A może ciągnęli za sobą jakąś olbrzymią zdobycz? Może w tych okolicach jest coś więcej niż cholerne gryzonie? Na podłożu brak jednak śladów krwi czy walki ... Jakkolwiek by nie było, zbyt zaintrygowany owym tropem. Mimowolnie podążyłem za nim. "Przecież mnie nie zobaczą". Brodziłem w puchu prawie do pyska. Nie było to najwspanialsze uczucie, aczkolwiek węch podpowiadał, iż jestem coraz bliżej zobaczenia znajomych postaci. Koniec końców, dotarłem do jakiejś zaklętej ściany. Właśnie tak. Ściana lodu i śniegu. Trop urywał się tuż przed nią.